Ουροποιογεννητικου

Οι βαλβίδες της οπίσθιας ουρήθρας είναι μια από τις λίγες συγγενείς παθήσεις του ουροποιητικού, που γίνονται αντιληπτές στη νεογνική περίοδο και απειλούν την ίδια τη ζωή του νεογνού.

Η γωνιώδης κάμψη του πέους μπορεί να είναι κοιλιακή, ραχιαία ή πλάγια. Στις περισσότερες περιπτώσεις συνυπάρχει με υποσπαδία, αλλά μπορεί να εμφανιστεί και μόνη της. Κάμψη πάνω από 30° χρειάζεται χειρουργική διόρθωση.

Ο όρος «διαταραχές ανάπτυξης του φύλου» (ΔΑΦ) είναι καινούριος και αντικαθιστά διάφορους ασαφείς όρους που χρησιμοποιούνταν στο παρελθόν όπως ερμαφροδιτισμός ή ψευδερμαφροδιτισμός.

Εμβυθισμένο πέος είναι η παθολογική εκείνη κατάσταση κατά την οποία το πέος έχει μεν φυσιολογικό μήκος, δεν προβάλλει όμως προς τα έξω. Η πάθηση αυτή οφείλεται στην ύπαρξη μη φυσιολογικής καθήλωσης του δαρτού, ενός χιτώνα που περιβάλλει το πέος και βρίσκεται κάτω από το δέρμα.

Κιρσοκήλη ονομάζεται η κιρσοειδής διεύρυνση των φλεβών του όρχεως, οι οποίες ονομάζονται σπερματικές φλέβες. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων εμφανίζεται στην αριστερή πλευρά. Ανατομικά, η αριστερή σπερματική φλέβα καταλήγει στη σύστοιχη νεφρική φλέβα, ενώ η δεξιά σπερματική φλέβα χύνεται στην κάτω κοίλη φλέβα.

Ως κρυψορχία ορίζεται η παθολογική κατάσταση κατά την οποία ο ένας ή και οι δύο όρχεις δεν έχουν κατεβεί στη φυσιολογική τους θέση, το όσχεο. Είναι η συχνότερη διαμαρτία της ανάπτυξης των γεννητικών οργάνων στα αγόρια.

Οι κύστεις ωοθήκης στα έμβρυα και τα βρέφη συνήθως είναι θυλακιοειδείς και έχουν μέγεθος μικρότερο από 2cm. Η διάγνωση στο προγεννητικό υπερηχογράφημα γίνεται κατά κανόνα μεταξύ 28ης και 39ης εβδομάδας.

Η κυστεοουρητηρική παλινδρόμηση είναι μια σχετικά συχνή πάθηση. Ορίζεται ως η μη φυσιολογική ροή ούρων από την ουροδόχο κύστη προς τους νεφρούς. Εμφανίζεται στο 1-2% περίπου των παιδιών, αλλά η συχνότητά της αυξάνεται στο 30-50% των παιδιών με εμπύρετη ουρολοίμωξη.

Η λιθίαση του ουροποιητικού συστήματος είναι σχετικά σπάνια στα παιδιά. Η συχνότητα εμφάνισής της είναι περίπου 2% και τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια αυξήθηκε η συχνότητα εμφάνισης καθώς και η θεραπεία της, ειδικά σε παιδιά κάτω των 15 ετών.

Η ενούρηση είναι συνώνυμη της διαλείπουσας νυκτερινής ακράτειας ούρων. Στα παιδιά είναι σχετικά συχνή. Εμφανίζεται σε ποσοστό 5-10% στην ηλικία των 7 ετών. Η πάθηση θεραπεύεται μόνη της στο 15% των πασχόντων παιδιών ανά έτος ηλικίας και θεωρείται καλοήθης πάθηση, όμως 7 στα 100 πάσχοντα παιδιά φθάνουν στην ενηλικίωση με την πάθηση.

Το οξύ όσχεο είναι μια κατάσταση η οποία χρειάζεται επείγουσα αντιμετώπιση και συνήθως οφείλεται σε συστροφή όρχεως, συστροφή κύστης της επιδιδυμίδας και επιδιδυμίτιδα/επιδιδυμο-ορχίτιδα.

Η ουρητηροκήλη και ο έκτοπος ουρητήρας είναι οι δύο κύριες ανωμαλίες, που σχετίζονται με τον πλήρη διπλασιασμό του νεφρού. Το προγεννητικό υπερηχογράφημα αποκαλύπτει και τις δύο παθήσεις στις περισσότερες περιπτώσεις και η διάγνωση επιβεβαιώνεται μετά τον τοκετό, με επιπλέον έλεγχο.

Ο όρος ουρολοίμωξη δηλώνει πολλές παθήσεις, στις οποίες ο κοινός παρονομαστής είναι η παρουσία μεγάλου αριθμού μικροβίων σε κάποιο τμήμα του ουροποιητικού συστήματος. Οι μικροοργανισμοί μπορεί να εμφανίζονται μόνο στα ούρα (βακτηριουρία) ή να υπάρχει ένδειξη φλεγμονής ενός οργάνου, π.χ. κυστίτιδα, ουρηθρίτιδα, πυελονεφρίτιδα, το οποίο μπορεί να εκδηλώνει κάποια συμπτώματα.

Η διάταση του ανώτερου ουροποιητικού είναι μια σημαντική κλινική πρόκληση, λόγω της προσπάθειας που γίνεται να καθοριστεί ποιοι ασθενείς θα επωφεληθούν από τη θεραπεία.

Οι συμφύσεις των μικρών χειλέων του αιδοίου είναι ένα συχνό παιδιατρικό γυναικολογικό πρόβλημα, το οποίο μερικές φορές συγχέεται με την ατρησία του παρθενικού υμένα.

Υδροκήλη αποκαλείται η συλλογή υγρού μεταξύ του τοιχωματικού και του σπλαγχνικού πετάλου του ιδίως ελυτροειδούς χιτώνα του όρχεως. Στα παιδιά αυτή οφείλεται στην ατελή απόφραξη της ελυτροπεριτοναϊκής πτυχής, της διόδου δηλαδή, μέσω της οποίας ο όρχις κατεβαίνει από την κοιλιά στο όσχεο, την φυσιολογική του θέση.

Υποσπαδίας καλείται εκείνη η συγγενής διαμαρτία των αγοριών, κατά την οποία το έξω στόμιο της ουρήθρας δεν εκβάλλει στην κορυφή της βαλάνου, αλλά στην κάτω επιφάνεια αυτής, του πέους, του οσχέου ή ακόμη και του περινέου.

Φίμωση είναι η συγγενής ή επίκτητη στένωση του στομίου της ακροποσθίας (δέρμα που καλύπτει το πέος), με συνέπεια αδυναμία αποκάλυψης της βαλάνου (κεφαλή του πέους) με έλξη της ακροποσθίας προς τη βάση του πέους.